در زمان حضرت موسی علیه السلام مردی بود که هرگز در توبه خود ثابت قدم نبود.
هر وقت توبه میکرد، دوباره توبه اش را میشکست بیست سال به همین منوال گذشت.
خداوند متعال به حضرت موسی علیه السلام وحی فرمود، به این بنده من بگو که من از او بسیار خشمگین و ناراحت هستم.
هنگامی که حضرت موسی علیه السلام پیام خداوند را به این مرد داد، او بسیار ناراحت و غمگین شد و سپس به سوی جنگل رفت.
در آنجا به بارگاه پروردگار جلال دعا كرد،
ای پروردگار ذوالجلال!
"آیا رحمت تو کم شده یا گناهان من تو را آزار داده اند؟"
آیا گنجینه های هدیه تو از بین رفته است ، یا دیگر با مهربانی به سوی بندگان خود نمینگری؟
چه گناهی از آمرزش تو بزرگتر است؟
تو سخاوتمند هستی و من بخیل هستم،
آیا بخل من بر فضل تو فائق آمده است؟
اگر بندگان خود را از رحمت خویش محروم سازی، به دروازه چه کسی روی آورند؟
اگر آنها را رها کنی، به کجا بروند؟
ای پروردگار عالم!
اگر بخشش تو کم شده و عذاب برای من باقی مانده است، پس عذاب همه گناهکاران را به من نازل کن، من جان خود را فدای آنها می کنم.
خداوند متعال به موسی علیه السلام فرمود:
برو و به بنده ام بگو که حقیقت کمال و بخشش مرا دریافتی، حتی اگر زمین مملو از گناهان تو گردد، من تو را می بخشم.
(مُکاشِفۃُ القلُوب صفحه 170، 171)
مؤلف: حضرت امام غزالی رحمه الله علیه